O i want to be a midwife...Ohh i want to tralala..

Ha lieve kijkbuisvriendjes en vriendinnetjes, daar is ze dan weer. Dit keer vanuit inspirerend Durban, want wat een week was dit zeg!
Maar goed, even bij het begin beginnen. Groblersdal is inmiddels afgerond en dat is meer dan goed, niet enorm fantastisch afgesloten, een beetje zonde van mijn tijd allemaal helaas. De laatste twee weken daar waren er wel weer twee nieuwe studenten uit Nederland die ook bij ons in huis verbleven dus dat was gezellig, met elkaar een auto gehuurd, dus inmiddels ook wat flexibeler! Wel een grappig verhaal want het meisje dat hier eerst zat (Jitske) blijkt het zusje van het vriendje van mijn schoonzusje (volgen jullie het nog?) Anders gezegd; Laura (zusje van Gijs) heeft haar beide 'schoonzusjes' in Zuid Afrika in een gehucht waar ze toevalligerweis samen in 1 huis zaten, it's a small world! Affijn, helaas komt aan al het goede een einde, dus voor Jitske was de tijd aangebroken om naar huis te gaan, wij met zijn allen weer naar Pretoria en dit op Hatfield square (de uitgaansgelegenheid in Pretoria) gezellig gevierd! Vervolgens ben ik met die andere twee meiden doorgereden voor een weekeindje Hartbeespoortdam (tja ik bedenk het ook niet die namen), mooi plekje rondom een groot stuw meer. Hier naar plaatselijke marktjes geweesrt, rondgetourd, lekker geluncht en SUSHI gegeten! ;-) Jummie! Ook hier weer in het zadel geklommen en een geweldige buitenrit door Magiliesberg gemaakt, wel wat uitdagend wat ik had een paardje dat erg graag erg hard ging, geen probleem in princiepe maar het paardje van mijn gids ging er graag achteraan en ik denk dat deze toch iets minder goed kan rijden dus ben hem verschillende keren onderweg even verloren! ;-) Groblersdal verder afgesloten met een Braai en koffie in de vroege ochtend met mijn sportschool huisvrouwen vriendinnen en een dagje boerderijen (en een auto die flink vast zat, zou bijna willen zeggen, vrouw achter het stuur maar daar doe ik mezelf mee tekort! ;-)) en op weg naar Durban!



En dan Durban! Op het vliegveld erachter gekomen dat ik met twee Nederlandse twins al in het vliegtuig zit (waaronder onze voorzitter) dus de voorpret kon meteen beginnen. Benieuwd hoe het allemaal zal zijn gaan we op pad naar het hotel. Onze Sierra Leonese twins zijn daar al en morgen komen de rest van de Nederlandse twins. Het is een warm Afrikaans welkom en een leuke hereniging met Kadie, we waren erg blij elkaar weer te zien. Het was schattig om te zien hoe zenuwachtig onze twins waren om hun Nederlandse wederhelft te ontmoeten, helaas moesten ze nog een dagje wachten. S'avonds lekker bijgepraat onder het genot van een drankje, geen hapje want het personeel van het hotel wist niet wat ze overkwam zoveel gasten (je kan toch aan de reservering zien hoeveel mensen er komen of ben ik nou gek) en de bar/restaurant/keuken was een chaos! Affijn het mocht de pret niet drukken en het was een gezellige avond!



De volgende morgen is het dan zover, alle twins worden met elkaar herenigd, erg bijzonder maar vooral heel erg leuk om te zien! Meteen aan de slag, op naar het ICC congres gebouw voor de openings ceremonie. En ja dat betekent meteen onze pakjes aan, dus die drempel was meteen genomen. Na de hele mail soap die was ontstaan was ik wel erg nieuwschierig geworden naar onze outfits, en ja carnavalesk is zeker het goede woord, maar het heeft zijn uitwerking niet gemist. Tijdens de openingsceremonie hadden we in het midden van de zaal veel stoelen weten te bemachtigen en met ruim 100 vrouw sterk hebben we onze twee landen vertegewoordigd en dat heeft het hele congres geweten. Nu ik het naar jullie aan het typen ben herleef ik het helemaal weer en krijg ik er weer kippenvel van, een enorm kinderkoor was aan het zingen, wij aan het swingen en op de een of andere manier voelde dat heel krachtig en ook best een beetje emotioneel. Tja dat krijg je met ruim 3000 verloskundigen (dus vooral vrouwen) in 1 ruimte, iets met hormonen ofzo!? ;-)

In de speech van de voorzitster van de ICM (zou graag eens op speech cursus gaan bij deze dame) werd ons twinning project nog genoemd, erg leuk, en dat konden we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan en trots sprongen we weer op op weer een dansje in te zetten, dit beloofd wat voor de rest van de week.

De rest van de week naar veel workshops en lezingen geweest en teveel interessants en leerzaams meegemaakt om hier op te schrijven, Super inspirerend om zoveel collega's te ontmoeten van over de hele wereld en samen je passie te delen en te horen hoe het in andere landen gaat.

Op de beurs werden we ook vertegenwoordigd door een stand van meshworks en daar hebben we ook naam gemaakt, op dag 3 zijn we in onze pakjes al zingend en dansend de zaal doorgegaan en hebben we het moedernachtlied gezongen (eerst even ingestudeerd met onze zuid afrikaanse zang coach, was wel even nodig maar het resultaat mocht er wezen), ook hier weer tranen, maar dit keer in ins publiek, bijzonder om te zien dat ons samen zijn en ons lied zo'n impact had klaarblijkelijk. Vervolgens in een grote slinger al swingend onze andere liederen ingezet (we hadden inmiddels een heel repertoire), dus zoals gezegd, we waren niet te missen op dit congres. Op de derde avond was het ook African Gala night, de twins zagen er allemaal prachtig uit en het was knap om te zien hoe ze zo'n zakelijk congres gebouw wisten om te toveren tot een sfeervolle nacht club waar 1000 relatief vlot te eten kregen. De voetjes gingen natuurlijk weer snel van de vloer en mijn persoonlijke hoogtepunt was dansen met Sister Dorothy, onze swingende non, geweldig toch!?

Ook een leuke ervaring is dat Angela (onze voorzitter) en ik werden geintervieuwd samen met onze twins dus we hebben onszelf nog op tv kunnen terug zien, erg grappig!

Al met al moge het duidelijk zijn dat we onze stempel wel hebben gedrukt op dit congres en we niet onopgemerkt zijn gebleven voor de wereld, iedereen die ik sprak had ons gezien en/of gehoord en waren super geinteresseerd en onder de indruk van ons project. Hoe het contact met alle twins ook nog moge gaan in de toekomst (met mijn twin gelukkig goed), dit hebben we vast bereikt. Ik merk dat ik nog pagina's vol kan typen over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Nog even een paar grappige dingen die intercultureel zijn opgevallen:



-Twins uit SL en eten: Logisch dat je in Sierra Leone eet wat je eten kan, je weet nooit wanneer je je volgende maaltijd zal krijgen. 5 dagen congres met heel wat doorlopende bufetten, ontbijt enz... is dus eten wat je eten kan, en dat verdwijnt dan ook met bergen in servetten, handtassen, broekzakken enz... erg grappig om te zien en tevens de verbazing van de westerse mens die dat toch erg onbeschoft vind. (detail, steeds maar vinden dat je kamer zo typisch ruikt en in 1 van de vele gescoorde goodie bags van je twin vis van drie dagen terug vinden in de eerder beschreven servetjes).



- Twins en intercontinentaal communiceren: NL twin: dus hoe laat spreken, we af? Je zult er dus zijn? Ik heb dat zo afgesproken met mijn twin hoor? Jij enig idee waar mijn twin is? enz... SL twins: Pole pole, en dan ook echt in alles, zelfs in het lopen, dus ja dan ben je wel eens wat later en drie uur later ineens opduiken met de mededeling dat je iets heel belangrijks te doen had, waarschijnlijk even rusten! Tja dat is voor ons organiseergrage westerse dames toch een beetje moeilijk allemaal, dus op zijn minst zeggen dat je een uur eerder ergens moet zijn!



Aan al het moois komt een eind en deze week met haar absord volle programma is dan ook voorbij gevlogen, mijn hoofd tolt nog van alle belevenissen en indrukken en ik heb wel even een paar dagen nodig om dit te verwerken. Hou nog steeds niet van afscheid nemen dus ook dit was weer een beetje emotioneel en ik ben benieuwd wanneer ik mijn twin weer zal zien. mijn volgende streven is toch wel om haar naar Nederland te halen! Gister alle Nederlandse twins weer op het vliegtuig gezet en vandaag onze Sierra Leonese dames, het is voorbij en over, een week om niet snel te vergeten. In 2014 in Praag ben ik er zeker weer bij, al zal het toch heel anders zijn zonder het gezang en gedans van onze Afrikaanse zussen!



Op het moment zit ik in een hostel in Durban, heerlijk om weer in hostels te zijn en te backpacken. Over twee dagen ga ik weer op pad en beginnen mijn laatste 8 weken van rondreizen. lesotho en drakensberg staan als eerste op het programma, ik kan niet wachten!



Liefs Renate