Mooie dingen in een hele grote zandbak...!!!

Ha lieve jullie,
Hier dan eindelijk weer een berichtje en ik heb echt veel te veel te vertellen. Het is geweldig hier. Affijn laten we beginnen bij het begin.
Mijn laatste avonde Zuid-Afrika wasd heerlijk. Met Neil weer naar Jac en Adolf gegaan om Adolf's verjaardag te vieren, weer veel bierpong en gezelligheid, helaas geen Jitske dit keer, die past nu op ons huisje.
De volgende morgen vroeg het bedje uit en op naar het vliegveld om mijn lief in de armen te vliegen. Heel bijzonder om elkaar weer te zien na zo'n lange tijd en ook wel een beetje spannend. Affijn doorgevlogen naar Windhoek en meteen kennis gemaakt met het grote niets hier, want dat is exact wat het is, heeeeeeel veel van voornamelijk helemaal niks, maar oh zo mooi en iedere keer toch weer anders gek genoeg.
Na een beetje rondhobbelen in Windhoek, lekker eten en veel bijslapen onze tank opgehaald. Wat een bakbeest (lees: ik vind het geweldig, i feel like a queen behind the wheel)! Gijs was nog een beetje moe dus ik mocht rijden de eerste dag, whoehoe.... feest!!! Herel veel zand en duinen om door te scheuren, kijken wie de grootste stofwolk kan produceren is nu al een favoriete bezigheid.
Khalagadi national park is waar we begonnen, mooie omgeving, maar denk dat iemand vergeten was het hek open te zetten en de beestjes binnen te laten, we hebben er weinig gezien. Het kamperen was wel even pittig hier (lees: ijs krabben in de tent s'ochtends vroeg), werd ik in Windhoek nog vierkant uitgelachen (we zitten in Afrika hoor) omdat ik perse nieuwe handschoenen en een muts wilde (was de mijne kwijt geraakt), na deze ontberingen begreep mijn lieve wederhelft me toch wel! Tja, mannen, eigenwijs he! ;-)
Door naar Augrabies national park, mooie watervallen, ietsjes warmer s'nachts en heerlijk gewandeld (ik stel me zo voor dat de maan er zo uit ziet). Van Augrabies zijn we naar het zuiden afgezakt. En ja met Renate op pad betekent in gekke situaties terecht komen, soms ten goede (zoals nu), en soms met wat tegenslagen (ik denk aan heel veel lekke banden, koffers kwijt, vlucht overboekt enznnnn). Affijn, wij lekker rijden en tegen een uur of 4 komen we in een klein dorpje. We vragen een local of er een campsite is in de richting die we op willen en of we die voor het donker zullen bereiken? (want: gravel road, echt in de middle of knowwhere dus geen lantaarnpaal, beestje die oversteken enz...). Ja hoor, die campsite was er en dat zouden we makkelijk halen, de weg zou ook prima zijn! Prima, dan nog maar even een paar kilometers maken, en wij op pad dus.
Goed, jullie begrijpen, de weg was slecht, het was al snel pikkedonker en in geen velden of wegen een campsite te bekennen (of een huis of iets dergelijks). Overigens wel een prachtige zonsondergang in het grote niets, dat dan weer wel. Affijn, het was een spannende rit, stapvoets en toen we net een beetje aan het dubben waren om ons tentje dan daar aan de weg maar op te slaan stond daar dan ineens een bordje met tankwa tented camp/stonehenge nature reserve. Een gesloten hek en een hele lange weg, tja proberen dan maar. Volgens het bordje zouden we er na 5 km zijn. Zeg heb jij op de kilometers gelet? Nou vanaf hier dan nog maar 5 km proberen en anders omdraaien. We wilde het net opgeven toen daar wonderbaarlijk maar waar dus toch ineens wat lichtjes te zien waren. Ja hoor, een soort van camp, vragen dus maar. We ontmoeten Henk van Niekerk, de eigenaar van dit 4500 hectare grote boerderijtje dat hij er voor erbij heeft om te spelen met de plastic brommers met zijn vrienden. Ja hoor hij heeft wel een plekkie voor ons. Of we het niet erg vinden als het misschien wat lawaaiig is, hij heeft wat motor vrienden over en ze hebben een mannen weekeindje. We zijn overigfens meer dan welkom om aan te schuiven. Tja dat laten we ons geen twee keer zeggen en we staan ergens in het grote niets rond een groot vuur, met een lekkere braai, veel bier en andere alcoholische versnaperingen en 30 motormuizen, jullie begrijpen, een top avond. Ooit zal ik de foto's plaatsten, en ja je ziet het goed, er staat een motot op de bar een wheely te doen, ja Henk ligt op zijn rug om een gat in het dak te schieten zodat we de sterren kunnen zien in de bar, en ja we dragen pruiken en andere gekke attributen. Een avond om nooit te vergeten.
Aan al het goeds komt een eind, we gaan met een lichte kater de volgende dag weer op pad. Toen pas realiseerde we ons hoe ontzettend in de middle of knowwhere we eigenlijk waren. Na 70 km wel een winkeltje wonderbaarlijk genoeg (kan zo in man bijt hond, geweldige eigenaren) en nog 100 km verder het eerste dorpje. Op naar de wijnstreek, Franschhoek en Stellenbosch waar we het ons wel laten gevallen, lekker eten en lekkere wijn dus. Lekker een beetje luxe zo op z’n tijd.
Onze Henk had ons uitgenodigd om op zijn boerderij vlakbij (100km verderop) Kaapstad te komen, zoiets leuks slaan we natuurlijk niet af. Op bodemloos kombuis (de naam van de farm) werden we hartelijk welkom geheten door Henk en zijn lieve vrouw Marijke. Op het terrein hadden ze kleine huisjes staan voor gasten waar we konden slapen en in de keuken hebben we rond het vuur de hele avond gezellig geborreld, gegeten en gekletst, helemaal leuk en wat een super lieve en gastvrije mensen zijn dit zeg. Affijn aan al het leuks komt toch echt een keer een eind dus de volgende dag zijn we vertrokken naar Kaapstad via Kaap de goede Hoop. Super mooi wederom, erg groen, mooie heuvels en fantastisch mooie plaatsjes langs de kust. Lekker geluncht op de klep van ons autootje (inmiddels gedoopt tot Henk de Tank) met uitzicht op de kaap, de zee, wat surfers en een walvis, wat wil een mens nog meer. In Kaapstad hebben we onszelf weer even verder verwens en zijn we gaan slapen in het Grand Daddy hotel. Zeer de moeite waard om hun website even te bekijken om een idee te krijgen waarover ik het heb, wij sliepen in de love of lace camper op het dak ;-). Kaapstad hebben we op ons gemakje een beetje bekeken, wat gewinkeld, lekker gegeten en ook heel belangrijk, naar Harry Potter geweest! Ik vind het een heerlijke stad. We hadden het erg getroffen want het weer was geweldig in de Kaap, ook al was het winter, we hebben heerlijk in het zonnetje kunnen zitten en tot s’avonds laat buiten kunnen zitten. Op de dag dat we Kaapstad verlieten werd het weer echter heel erg slecht en gelukkig zijn wij toen weer richting het goede weer in Namibie gegaan.
Onderweg zijn we nog gestopt in een plaatsje dat the Baths heet. De naam zegt het al, badderen dus in warm waterbronnen. Heerlijk, het regende flink en we hadden een kamer met openhaard en in ins tuintje een bad waar warm bron water uit komt, wat wil een mens nog meer.
In Namibie zijn we eerst naar de fish river canyon gegaan, deed me erg denken aan de grand canyon, erg mooi. Vervolgens richting Aus vanwaaruit we naar Luderitz zijn gegaan, een bizar plekje, eerst weer kilometers en kilometers helemaal niks en dan ineens dit gekke stadje langs de kust met zijn mooie Duitse gebouwen. Links de diamant gebieden alwaar je vooral niet mag komen en waar je nog wat spookdorpjes hebt zoals Kolmanskop, een peninsula met pinguins en walvissen en rechts de duinen waar ook de Sossusvlei ligt en waar Namibie zo bekend om staat. Onderweg nog een groep wilde paarden en het plaatje is weer compleet, wat een raar land is dit toch, maar oh wat mooi. Door naar Duwiseb, wat bekend staat om zijn duitse Kasteel, jep een Duits kasteel midden in de woestijn, weird!!
Onze Henk had ons nog de tip gegeven om in de buurt van de sossusvlei bij de boerderij van ene Boesman langs te gaan, hij zou ons veel kunnen vertellen over de woestijn. Inmiddels hadden we al wel geleerd dat Henk vol met goede tips zat dus dan het advies dus maar opvolgen. We hadden welgeteld drie aanweizingen, namelijk; de beste man heet Boesman, +/- 70 km ten noorden van Sossusvlei en hij had vroeger een bedrijfje sossus on foot genaamd. Bij adresje nr 1 waar we hier naar vroegen wist mevr van de overheid duidelijk waarover we het hadden maar ze was niet van plan deze concurent aan ons prijs te geven. Vraag de buren maar op boerderij ast…..? Bij buren denk ik al snel, ernaast dus, maar in Namibie betekent dat gerust 40 km verder. Affijn, daar wist men na even doorvragen wel over wie we het hadden, gewoon nog een stukje recht door langs deze weg. Tja wat doe je dan als je bij een T-splitsing komt. Je vraagt het dus maar weer, hier luidde het advies, nog 30km verder bij de twee schoenen!?! Jep de twee schoenen, nou we zien het wel, en verdomd idd, net toen we het weer eens wilde opgeven hingen daar twee schoenen aan een paal langs de weg, erheen gereden, weer het idee dat we nergens uit zouden komen en toen toch ineens een boerderijtje. Boesman dus gevonden en voor de volgende dag afgesproken om te komen slapen en met hem over zijn terrein(van slechts 4500 hectare, is een gemiddeld boerderijtje hier) rond te rijden om te leren over de woestijn. We keken er naar uit, geen idee wat ons te wachten stond, maar het voelde op een prettige manier weer erg raar allemaal dus het zou vast goed komen.
Om 5.00 ons bedje uit gegaan (au) om voor de zonsopgang bij de Sossusvlei te zijn, nou vergeet het, want ja zodra de overheid er hier bij betrokken is presteren ze het zelfs om hier midden in de woestijn een file te creeren, hier doet een ambtenaar zijn vak nog echt eer aan en duurt alles eeuwig, en dan ook nog op Afrikaans tempo. Affijn, ver na zonsopkomst dus het park in maar wel erg genoten van deze magisch mooie rode duinen. De deathvlei deed zijn naam ook mooi eer aan en als een echte Boesvrouw op mijn blote voetjes er doorheen gedwaald, wat een raar en bijzonder plekje, net alsof het niet echt is. Maar goed we hadden dus een date met Boesman, en wauw hebben we daar geen spijt van gehad, het is bijna niet uit te leggen maar deze man kon zo veel en zo gepassioneerd vertellen over zand, de beestjes die er wel degelijk leven (ookal zie je ze niet), de boesmannen die er in de oude dagen leefde en hoe ze overleefde enz… enz… het was werkelijk een groot feest en je kijkt daarna echt met hele andere ogen naar dat grote niks dat Namibie/woestijn heet. Boesman is in de avond ook nog even gezellig bij ons vuurtje komen zitten en tot weer veel te laat hebben wer zitten borrelen en babbelen en ik kan alleen maar zeggen; Henkie bedankt, Henkie bedankt, Henkie, Henkie, Henkie bedankt… (en Boesman natuurlijk ook), onvergetelijk weer!
Door naar Swakopmund via een route die Boesman ons had aangeraden, ik zou jullie graag willen uitleggen waarom die route zo mooi was maar ik heb geen idee hoe ik uit moet leggen hoe zoveel niks eruit ziet. Een veelal gehoorde uitdrukking hier is dan ook dat Namibie eigenlijk niet te verkopen is aan een ander, want waarom zou je er heen, er is immers niks, het is eerder een gevoel, en als je dat gevoel dan te pakken hebt is het erg bijzonder en wat mij betreft zeer aan te raden. Het is ook grappig hoe dat niets ieder uur toch weer veranderd in ander niets…. Affijn, denk dat de foto’s meer uitkomst moeten bieden. Overigens vind de gemiddelde Namibier dat wij niet het echte Namibie hebben gezien, het heeft namelijk erg veel geregend de laatste tijd voor woestijn begrippen dus is er veel gras en vindt de gemiddelde Namibier het dus erg groen, tja wij zien vooral veel zand, dor gras en heel veel niks. Maar net wat je referentie is denk ik zo. Swakopmund dus, weer zo’n Duits dorp verdwaald in de woestijn, weird!!! Wel lekker gegeten en vooral ook heel bijzonder geslapen. Een plekje Alternitive space genaamd, wederom weird weird weird maar oh zo leuk, een doolhof echtig gebouwtje met allemaal bochten, veel bloot aande muren een enorme ruimte om in te slapen met in het midden een bad, helemaal leuk dus maar ook weer niet echt uit te leggen.
Door richting het noorden, hoogtepunten: een enorme zeehonden kolonie, rotsschilderingen, woestijn olifanten met een hele kleine baby dombo, magische zonsondergangen zoals bij Brandberg en het crossen met onze Henk de Tank door de Joubert pass. Final destination in het Noorden, Kunene river lodge. Geweldige campsite aan het water van de Kunene river, ineens super groen, uitzicht op Angola, Himba’s everywhere en wederom een totaal ander Namibie. Lekker met een bootje gevaren op de rivier, aan het water genoten van het zonnetje (niet in het water want kroko’s) , op visite bij wat Himba’s en een bezoekje aan de Epupa falls, niet te vergelijken met de vic. Falls maar wel degelijk even mooi maar dan op een andere manier. Rondrijden in deze omgeving is geweldig, de wegen uitdagend en het uitzicht adembenemend, wederom een hoogtepunt.
Ons Namibie avontuur eindigd in Etosha waar we weer 1,5 dag beestje hebben gespot en toen zat het er op helaas, tijd om weer naar Windhoek te gaan en ons tasje te pakken. Onderweg nog wel even bij een Cheetah conservation fund gestopt om nog even te genieten van deze fascinerende beesten en toen afscheid genomen van ons Henk de Tankje (au), we zullen hem missen! Lekker decadent afgesloten met sushi en bubbels bij Nice en that was it, mijn Afrika avontuur zit erop….pffff….. ergens wil ik niet naar huis, ik heb zo genoten van al het moois, aan de andere kant kijk ik er erg naar uit om mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes weer te zien. Een avontuur om nooit te vergeten.

Liefs Renate