Oh oh Bolivia......

Bizar mooi Bolivia...

Om mee te beginnen allereerst de beste wensen nog voor iedereen! Of een Feliz nuevo ano op z'n Spaans.

En toen was het alweer tijd om Peru te verlaten, maar stiekem nog niet helemaal. Vanuit Cuzco zijn we namelijk naar Puno gereden aan het Titicacameer maar nog net aan de Peruaanse zijde. Het meer is natuurlijk prachtig, Puno zelf niet heel boeiend maar op het Titicacameer drijven de floating islands en dat is nou net wel interessant om te zien. Toegegeven, degene die je kan bezoeken zijn nogal toeristisch maar desalniettemin wel mooi en boeiend. Verderop het meer zijn dan ook nog 6 'stammen' die nog wel zo leven en waar je als toerist niet naartoe kan. Wat deze mensen doen is het riet dat hier groeit kappen en net zo lang stapelen en drogen tot je een ruim anderhalf tot twee en halve meter hoog eiland hebt, hierop bouwen ze dan hun kleine dorpje, ook van riet natuurlijk, en daar wonen ze dan. Als de plek in het meer een beetje uitgeput raakt slepen ze hun dorpje naar een volgend plekje en Bob's your uncle! Toch bijzonder om te zien en uiteraard een zeer fotogeniek plekje.

Na Puno was het tijd om echt Bolivia in te trekken. Richting Copacabana. Wie nu tropische Braziliaanse stranden voor zich ziet heeft het mis, niks van dat want ook Copacabana licht nog aan het Titicacameer, het meer dat bekend staat als hoogste meer van de wereld dus alles behalve subtropisch en vooral in de avond en nacht behoorlijk frisjes. Tegenover Copacabana ligt Isla del Sol, de bestemming van vandaag, echter dat werd nog even een uitdaging. Bij de grens duurde alles ellenlang. Waarschijnlijk ivm de feestdagen dus geen ambtenaar die zin had om (efficiënt) te werken. Tel daar een uurtje tijdverlies bij op door een nieuwe tijdzone en dat maakte dat we pas om 19.30 in Copacabana waren, de laatste boot naar Isla del Sol was echter om 6 uur. Na wat gedebatteer werd besloten met mini busjes naar het uiterste puntje van de peninsula te gaan en daar een bootje naar de overkant te nemen, zo gezegd zo gedaan. Na een bijzonder melige rit naar het einde van de wereld bleek het bootje in het verkeerde baaitje te liggen, even wachten dus maar weer. Bootje kwam zo, bootje kwam zo..... Eindelijk konden we naar de overkant, en ja van de schipper mochten we overvaren en aldaar bleek nog een kleine verrassing, ons hostel lag boven op de berg, een kleine 45 minuten klimmen in het pikkedonker. It's not a holiday, it's an adventure!!! Moe maar voldaan en vooral bijzonder hijgerig en hongerig zaten we dan toch echt om 23.00 aan ons avond eten.

Gezien ons avontuur van gister avond besloten om een klein beetje uit te slapen en de de relaxt te beginnen. Een 10 km lange wandeling over het eiland stond op het programma en we hebben vast iets goede gedaan voor pachamama want ook al is het regenseizoen hier, we vertrokken met wat druppels en de rest van de dag was het stralend, wat een geluk en wat een prachtige wandeling, Berghe op en af, enorm genoten. De wandeling eindigde bij ruïnes, en ik kan niet anders zeggen, rare jongens hoor die inca's. Man man, dat ze nu weer al die stenen hiernaartoe hebben gesleept. Na een extreem verfrissende duik in het meer weer terug naar Copacabana met een heerlijk boot tripje met een adembenemend mooi uitzicht op de besneeuwde toppen van de Andes.

Na een gezellig avondje Copacabana door naar La Paz. Een prachtige rit met een kleine veerboot overtocht die deed vermoeden dat we in Afrika waren beland. Erg grappig, al peddelend werd iedereen aan de overkant gezet. La Paz dus. Rijdend door El Alto dacht ik al dat we in best een grote en indrukwekkende stad terecht waren gekomen maar als je dan ineens op het randje staat en de valei onder je ziet liggen met La Paz en haar ook weer miljoen inwoners blijft er maar 1 woord over, WoW.... En het moet gezegd worden, La Paz stelt niet leeuw. Is het echt een mooie stad nee, maar het is moeilijk uit te leggend aar het heeft wel iets, het leeft, het bruist en er is veel interessants te zien en te beleven. Zoals de gevangenis waar de gedetineerde met hun gezin mogen leven, hun eigen kleine economie hebben en doodleuk coke produceren. Mooie kerken, heksenmarkten met dode baby lama's, het parlementaire centrum, de kroeg met hutspot, dutch stroepwafels en bitterballs op zijn Boliviaans, het kerkhof met haar glazen hokjes wanden en misschien nog wel het allerleukst de kabelbaantjes die je volledig over de stad heen voeren. Prachtig om te zien en ook het contrast tussen achterbuurt en het rijke gedeelte wordt zo heel erg duidelijk, voor een paar euro ben je er een paar uur mee zoet en het is prachtig. Tel daar een bruisend nachtleven bij op en there you have it, een stad om van te gaan houden.

Hoog op mijn lijstje en dus ook op mijn programma is de mountainbike downhill tocht over de death road. Een fiets tocht van 64 km naar beneden beginnend op 4700 meter afdalend naar 1200 meter. Ook hier is pachamama ons weer goed gezind, blijkbaar heeft het de afgelopen twee weken ieder dag geregend maar vandaag: sunshine al over. WoW, wat een te gekke tocht. Eerst even oefenen en wennen aan de fietsen op het asfalt (lees: heeeeel hard naar beneden) en vervolgens de 34 km dit road, death road genaamd. De weg heet overigens zo omdat dit de vroegere autoweg was en deze een diepe afgrond aan de ene kant heeft, erg smal is en geen vangrail oid. Dit betekende voorheen dat er behoorlijk wat auto's naar beneden zijn gekukeld, nog zeer zichtbaar aan de vele kruisjes langs de weg. Inmiddels is er een betere weg die gewoon geasfalteerd is die naar het dal toe gaat en wordt de death road nog m'n door fietsers gebruikt en een local hier en daar die langs de death road woont. Ook fietsend is de death road niet zonder gevaar, de omstandigheden boven het zelfde namelijk. Uiteraard vond ik het nodig om dat aan den lijve te onderbinden en dankzij een grote steen en een greppeltje ben ik vrij bizar gevallen, stuur kantelde, over mijn stuur, koppeltje duikelend als een soort slangenmens met mijn voeten naast mijn oren en met mijn hoofd over de grond. Fiets er nog overheen en daar lig je dan. Zelf onderga je het gewoon maar volgens degene die achter me zat zag het er niet heel prettig uit. Wonder boven wonder ben ik er eigenlijk relatief goed vanaf gekomen gezien hoe ik gevallen ben, niet een krasje op mijn gezicht (dankzij helm en zonnebril) en nauwelijks schrammen dankzij het beschermende pak dat ik aan had. Niks gebroken en zelfs nauwelijks spierpijn, ok ik ben bont en blauw, was een beetje beurs de volgende dag en mijn kromme linkje is nu nog wat krommer. Engeltje op de schouder zullen we maar zeggen, ongelooflijk. Maar het bewijst maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit, ik ging gelukkig niet op volle vaart omdat ik in een bocht was en kwam daardoor ook niet in de buurt van de afgrond maar er is weinig fantasie voor nodig hoe het hier eerder mis is gegaan. Met een flinke pijnstiller op weer op de fiets gestapt en de overige 20 km uit gefietst. En ondanks mijn crash kan ik maar een ding zeggen: wat te gek, wat een bizar mooie en te gekke tocht echt ene dikke vette aanrader. Wie in de buurt van La Paz is: GA!!!

Afijn bont en blauw La Paz achter ons gelaten om open naar Potosi te gaan, best een beetje een gehucht maar nou eenmaal op de route met op zich nog wel een interessante mijn om te bezoeken. Potosi stond namelijk ooit bekend om haar enorme zilvermijn. Momenteel wordt er nog steeds gemijnd maar nu naar zink, al het zilver is al weg, dit betekent ook dat alle weelde vertrokken is en de mensen hier in zeer slechte omstandigheden en armoede in de mijn werken. Bizar om te zien. Ook best bizar dat je op iedere straathoek voor nog geen euro een staaf dynamiet kan kopen. Geeft te denken, het is ook namelijk oud en nieuw en de gemiddelde Boliviaan neemt nou niet echt veiligheidsmaatregelen met het afsteken van vuurwerk en richten het gerust op mensen, winkeltjes enz. Dus ook de winkeltjes met het dynamiet. Wie weet een knallend uiteinde dus. Gelukkig waren we met een hele club en gezamenlijk hebben we zo goed en zo kwaad als het ging iets van o&n gemaakt. Best gezellig en zeker heel bijzonder om het hier te mogen vieren.

Door de feestdagen is er ook heel veel dicht, veel musea enzo of restaurants, best een uitdaging soms en in plaatsen zoals Potosi dus ook wel een beetje saai, want niks te doen. Tijd om door te gaan. NeXT stop: Uyuni. De zoutvlaktes, ook erg hoog op mijn lijstje. Het dorpje Uyuni zelf doet ergens wel een beetje aan Alice springs denken, zo'n gehucht in the middle of knowhere gebouwd rondom een natuurfenomeen. Heel onwerkelijk. Maar goed Uyuni dus,mtja hoe moet ik dit nou weer beschrijven.... Zoveel niks en toch zo mooi..... Het is echt een woestijn van zout met eindeloze vlaktes met allemaal zeshoekige vlaktes zout (want zo droogt zout op) heel onwerkelijk en een geweldige speelronde om met jeeps over te scheuren en een plek om te gekke foto's te maken. In dit geval zeggen foto's echt meer dus veel Facebook-kijk-plezier. Over twee dagen komt de Dakar rally hier ook langs, een aanrader om te kijken, zie je waar ik rond cross. De zoutvlaktes moet een te gekke plek zijn voor ze om over rond te crossen. Had het graag gezien maar door een ernstig ongeluk hebben ze vertraging, geen tijd om op te wachten dus.

En dan zit het er al weer bijna op in Bolivia, twee dagen hobbelen over de onverharde wegen van de antiplano gaat me namelijk alweer naar Chili brengen, richting Santa Cruz alwaar het grote avontuur straks weer verder gaat. Tja en hoe beschrijf je nou de antiplano weer. Een soort hoogvlakte van de Andes met prachtige vergezichten, vulkanen, besneeuwde bergtoppen, meertjes met flamingo's, de meertjes in de meest bijzondere kleuren door de mineralen in de grond, zandwegen, stof, kleine wervelwinden overal, lama's op iedere straathoek hardrennende emu achtige vogels en een bijzonder blije Renate die haar ogen uit kijkt en zich zo nu en dan queen of the world voelt hier. Wat vliegt de tijd, dat dan weer wel.

De komende verslagen gaan even puzzelen worden aangezien ik via de wijngebieden van Chili en Argentinië Patagonië in zal trekken alwaar ik/we (want Gijssie is er ook vanaf Santiago in Chili) constant de grens over gaan tussen Chili en Argentinië. Laat maar komen die wijntjes en Argentijnse steak, en weer terug naar soort van zeeniveau, ook wel lekker na al die tijd, ik ga vast als de brandweer met ineens zoveel zuurstof! :-)

Tot snel,
Liefs Renate