Ecuador oh Ecuador...

Ongelooflijk wat vliegt de tijd, inmiddels ben ik namelijk alweer in Peru en heb ik Ecuador dus al achter me gelaten. 1 down, 5 to go. Het was in ieder geval een bijzonder goede start, wat een prachtig land. En wat ik met terugwerkende kracht ook zeer ben gaan waarderen is hoe schoon het er was, nu we eenmaal in Peru rondrijden besef ik pas hoe schoon het in Ecuador was, Peru daarentegen is dus echt een zooitje, overal vuilnis, zo zonde, maar goed daarover later meer.

Met pijn in het hart de Galapagos achter me gelaten en naar Quito gevlogen alwaar ik gelijk een leuke ontmoeting heb. Namelijk met Jesse en Laura, een Amerikaans stel dat ik een aantal jaar geleden op de Filippijnen heb ontmoet en nu naar Quito zijn geëmigreerd voor een paar jaar ivm zijn werk. Lang leve Facebook want op die manier blijf je dus toch een beetje op de hoogte en heb je dus tijdens je reizen nog leuke bezoek momentjes. Lekker wezen eten en biertjes gedronken en uiteraard was 1 avondje veeeeeeel te kort om bij te kletsen, gezellig was het wel.

De volgende dag vroeg op pad voor mijn eerste Ecuadoraanse avontuur, op naar de jungle. Eerst een hele dag moeten reizen om in Coca te komen, niet zo'n heel mooi of bijzonder stadje maar de volgende ochtend in Coca op een bootje gestapt om regelrecht the Amazone in te varen. Heerlijk wat een vrijheid en wat een prachtige natuur, staat tegenover dat het bloedheet en vochtig is en dat je wel tegen beestjes moet kunnen (lees; muggen, sandflies en alles met 6 of 8 pootjes). Na ruim een halve dag varen aangekomen in een klein jungle dorpje alwaar een zeer mooie maar basic lodge staat, base camp voor de komende dagen. Ondanks dat hier zo goed als niks is was alles geweldig verzorgd, 3 heerlijke maaltijden per dag en ieder dagdeel gevuld met of een jungle tocht, kaaiman zoeken, vogelsoorten, bootje varen, spelen in de stroming van jungle rivieren, piranha vangen en ga zo maar door. En uiteraard regélmatig helemaal zeik nat geregend door een echte tropische regenbui, all part of the funn, lekker in de blub spelen en ploeteren. Kortom een onvergetelijke ervaring, vooral het in slaap vallen met de kakofonie aan jungle geluiden (en soms het gesnurk van de buurman, dat houdt een bamboe muurtje namelijk echt niet tegen) is iets om niet snel te vergeten.

Volgende stop, rio verde aan de voet van de bergen in de buurt van Banos. Een klein gezellig stadje aan de voet van een actieve vulkaan alwaar je dus ook heerlijke warmwaterbronnen hebt. In rio verde gekampeerd op camping pequeno paraiso, en een klein paradijs was het zeker, prachtige vergezichten door de canyon, watervallen alom, een weelderige tuin, zwembad en hangmat, wat wil eenmens nog meer. De eerste dag dus maar gevuld met wat waterval bezoekjes (goed voor de beentje, stijl naar beneden en weer naar boven en dat een keer of drie). Dag twee in de vroege ochtend richting vulkaan gegaan om hier te schommelen op de swing at the end of the world, heerlijk, en wat een uitzicht. Besloten om terug naar beneden te lopen om zo goed van het uitzicht te kunnen gezindten. Zoals het hoort in een semi regenwoud ook hier de nodige buien maar dat mag innemen dorpje met thermal springs de pret niet drukken, lekker badderen dus ion het warme water met de locals, massages van een uur voor 15 euro en een zeer bijzonder stoombad in een soort houten doos waar alleen onze hoofdjes uit staken, hilarisch! Enig nadeel van rio verde is dat het zeker zo'n 20 minuten van Banos af ligt en je dus altijd maar moet hopen dat er een bus of wat dan ook voorbij komt, onderdeel van het transportschepen alhier is dan ook liften, voor 50 cent brengen mensen je dan dus naar Banos, ideaal en bijzonder gezellig, goed om je Spaans te oefenen en all part of the fun want van schoolbus tot vee wagen, we hebben er allemaal ingezeten. (Uiteraard lieve kijkbuiskindertjes nooit alleen gaan liften maar in groepjes, all good, wel leven nog) Tot slot een avondje uit in bruisend Banos, schud die salsa heupen maar lekker los, je ontkomt er niet aan hier.....

Bruisend Banos achter ons gelaten om nu echt de bergen in te gaan, richting de 4000 meter en dat voel je. Geslapen in het vredige Chugchilan alwaar het hostel er uitzag alsof het ook in Oostenrijk had kunnen staan, grappig gezicht, in de avond ook echt een lekker houtkacheltje aan want anders is het toch best een beetje fris. Wat een prachtige route om in Chugchilan te komen, het liefst zou je alles willen vast leggen maar het is zo groots en weids dat mijn camera maar een magere versie vast legt van wat ik toch echt aan mijn ogen voorbij zie komen. Mental pictures dan dus maar, zitten en genieten en het allemaal in je opnemen. De volgende dag mijn eerste day hike gemaakt, en poeh, dat was geen kattenpis zeg. Hoe fit je ok bent op 4000 meter en nog geen gewenning ben je gewoon iedere 30 passen omhoog zwaar buiten adem en voelt het alsof je hart uit je borstkas wil springen. Dat maakt dan ook dat je over een lullige 10 kilometer toch echt een uur of 7 doet. Maar goed, voor niks komt de zon op en het was het waard, we hebben een gedeelte van de Quilotoa loop gelopen, prachtig, een mooi krater meer waar we eerst in zijn gegaan om vervolgens helemaal over de rand te lopen en aandeel andere kant weer naar beneden, de hele vallei en een Gorge door en moe maar zeer voldaan kwamen we aan het eind van de dag in Chugchilan aan, godzijdank is het niet gaan regenen wat dat paadje stijl naar beneden door de gorge zou echt 1 grote glijbaan zijn geweest dan. Een warme douche is zelden zo lekker geweest als toen, net als dat biertje voor de warme kachel, moe, voldaan en rozig dan ook heerlijk geslapen die nacht.

Gelukkig besloten om de volgende dag naar Cuenca te gaan, een prachtige koloniale stad in het zuiden van Ecuador, maar bovenal op slechts 1500 meter en dat was fijn want inmiddels had ik toch wel een beetje een hoofdpijn ontwikkeld. Hoe lager we gingen hoe beter ik me weer voelde. Even bijkomen dus. Cuenca is prachtig, niet te groot maar weet een grootse grandeur van een wereldstad, voor haar gebouwen blinken uit in pracht en praal, de kathedraal fier en de staatsgebouwen protserig, een stadje om heerlijk in te dwalen. Waar Cuenca ook om bekend staat is de Panama hoed. Beetje gek natuurlijk, maar de hoed heeft zijn naam gekregen doordat de werkers aan het Panama kanaal (veel Ecuadorianen) allen deze traditionele hoed droegen, echter, hij wordt dus gewoon in Ecuador gemaakt. Tja... en toen moest tante tips er natuurlijk ook 1, wat zeg ik; het zijn er twee geworden, kiezen blijft moeilijk zullen we maar zeggen. Voor mij geen verbrand bolletje dus de komende tijd.

Overigens nog een raar fenomeen waar ik maar niet aan kan wennen: kerst bij 30+ graden. Echt te bizar, overal kerstbomen zo kitscherig dat ik er een zonnebril bij op moet zetten en vergeet vooral de vele melanisme kerstliederen niet om gek van te worden. Tevens heeft het ook wel weer iets moois als zo'n plaza de Armas van een mooie oude kolonialsme stad helemaal versierd is alleen het klopt niet, het hoort koud te zijn, het liefst met een beetje sneeuw, openbaarde aan, warm kopje thee enz.... Het is alweer 14 jaar geleden dat ik mijn kerst en oud en nieuw in Australië doorbracht in het zonnetje. Toen had ik al besloten dat kerst zo niet hoort te zijn en dit wordt dus nu weer bevestigd. Gelukkig zijn we straks in de bergen met kerst en o&nndus met een beetje geluk toch nog een warm haardvuurtje voor de koude nachten of ouderwets Hollandse regen, je kan er maar naar verlangen! :-)

Maar goed, toen zat het er dus alweer op in Ecuador en ben ik naar de noordelijke kust in Peru gegaan, naar punta Sal om precies te zijn, maar hierover de volgende keer meer.

Via deze weg wil ik jullie ook nog even laten weten dat ik het heel erg leuk vind om al jullie reacties te ontvangen op mijn blogje, super leuk en lief. Lieve Koru's ik mis jullie ook al hoor. Tot snel weer.

Liefs en een warme groet uit Peru,
Renate